Reply 1988 จบลงไปแล้วที่ EP20 และหลายคนยังคงคิดถึงเรื่องนี้ รวมทั้งยังถกถึงเรื่องแท็กและจองฮวันกันไปหลายยก
เราเริ่มเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าวันจันทร์ หลังดูซีรีส์แบบ streaming no sub EP19-20 จบลงไป 2 วัน ด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่าง ทำให้เกิดเวอร์ชั่นนี้ขึ้น โดยที่พูดจะถึงเรื่องราวใน EP18-20 ใหม่ ไม่เรียงตาม timeline ทั้งหมด เพราะส่วนตัวแล้ว Reply 1988 ในใจเรายังไม่จบ และนี่คือ บทละคร Reply 1988 ตอนจบฉบับใหม่ ในเวอร์ชั่นของเราเอง
ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ยังคาใจกับตอนจบฉบับเก่า ลองมาอ่านตอนจบเวอร์ชั่นใหม่นี้กันดูนะคะ
ปี 1994 ณ ซังมุนดง
มาถึงตอนนี้จองฮวันและแท็กต่างก็หลีกทางให้กันและกันมาเป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้ว ไม่มีใครเดินหน้าสานต่อกับด็อกซอน ด้วยเพราะมิตรภาพความเป็นเพื่อนของพวกเค้าทั้งสอง
เดือนตุลาคม ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน แท็กเดินทางมาแข่งขันพาดุกในรายการชุนหลัน
ครั้งนี้ด็อกซอนก็มีไฟล์ตบินมาที่จีนเช่นเดียวกัน พ่อของแท็กจึงได้ฝากฝังให้ด็อกซอนดูแลแท็กเช่นเคย
ด็อกซอนเข้าไปในห้องแท็กเพื่อเอาโจ๊กเข้ามาให้เขากิน แท็กเข้ามาในห้องพอดี เขารู้สึกว่าด็อกซอนยังดูแลเขาเป็นอย่างดีเหมือนเดิม
เขาเดินมานั่งโซฟา มียานอนหลับและน้ำดื่มตั้งบนโต๊ะ
“นี่นายยังกินยานอนหลับอยู่อีกเหรอ” ด็อกซอนทักขึ้นเมื่อเห็นซองยา
“อืม..แต่วันนี้ฉันว่าจะไม่กินยาน่ะ” แท็กเปิดแต่ขวดน้ำแล้วยกดื่ม
“ทำไม..กินยานอนหลับตอนฉันอยู่ด้วย กลัวจะฝันว่าจูบฉันอีกล่ะสิ” ด็อกซอนแซวไม่คิด
บรรยากาศในห้องเงียบลงทันทีหลังสิ้นเสียงด็อกซอน แท็กตัดสินใจเริ่มต้นถามด็อกซอนถึงจูบในปี 1989 นั้น
“ด็อกซอน ตอนนั้นที่ห้องของฉัน พวกเราได้จูบกันจริงๆ ใช่มั้ย ฉันเคยถามเธอไปแล้วครั้งนึง” แท็กมองเข้าไปในดวงตาของด็อกซอนเพื่อค้นหาความจริง
ด็อกซอนไม่หลบตาและตอบด้วยเสียงหนักแน่น “ย๊า..แท็กนายนี่จริงๆ เลย..ฉันเคยบอกนายไปแล้วไง วันนั้นพอนายหลับ ฉันก็กลับบ้านไป นี่นายยังไม่ลืมฝันน้าา..น..”
“งั้นขอฉันทำให้มันเป็นจริงได้มั้ย?” แท็กมั่นใจแล้วว่านั่นเป็นเพียงแค่ฝันไปจริงๆ งั้นครั้งนี้ขอให้มันเป็นจริงเถอะ เขาพูดพร้อมกับลุกพรวดขึ้นไปหาด็อกซอน ใช้ปากอันอบอุ่นประกบแนบกับปากที่ยังไม่ทันพูดจบของด็อกซอนให้เงียบลง
หลังจากกลับมาจากจีน แท็กตัดสินใจไปหาจองฮวันที่ค่ายทหารในซาชอน พวกเขาทักทายกันปกติ จองฮวันแอบแปลกใจที่แท็กมาหาตนถึงที่นี่
เขาพาแท็กมาเลี้ยงข้าวเช้า พวกเขาทั้งสองไม่ได้เจอกันมาระยะนึงแล้ว
“จองฮวันอ่า..ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับนายมาตั้งนานแล้ว ที่นายเคยถามฉันเรื่อง กระเป๋าตังค์ของนาย..“ แท็กเริ่มบทสนทนาก่อน
“ช่างมันเถอะ ฉันลืมไปแล้วน่า” จองฮวันตัดบทไม่อยากพูดถึง
แท็กไม่หยุดบทสนทนาเพียงเท่านี้ “ที่ฉันมาหานายวันนี้ เพราะอยากจะบอกกับนายว่า ฉันสารภาพรักกับด็อกซอนไปแล้วนะ”
จังหวะนั้นมีผู้ใต้บังคับบัญชาเดินผ่านมาทำความเคารพช่วยชีวิตจองฮวันไว้พอดี เขารีบไล่ลูกน้องให้ไปทำงาน ก่อนที่น้ำตาของเขาอาจจะไหลออกมาต่อหน้าเพื่อนและคนในที่ทำงาน
จองฮวันรีบพูดจบบทสนทนาระหว่างเขาและแท็ก “แท็ก..ฉันยินดีกับพวกนายทั้งคู่ เดินหน้ากันต่อไปเถอะ ไม่ต้องมาขออนุญาตหรือบอกอะไรฉันหรอก ฉันทำใจเรื่องนี้มา 5 ปีแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรกับด็อกซอนแล้วจริงๆ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
“งั้นถ้านายเจอหน้าด็อกซอนก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย?” แท็กถามต่อ
จองฮวันตอบสวนออกไปทันที “당연하지..แน่นอนสิ” ปากพูดออกไป แต่ในใจเจ็บจิ๊ด
“ฉันอยากนัดรวมตัวพวกเรา 5 คน เพื่อบอกเรื่องของฉันกับด็อกซอน ถ้านายตัดใจได้จริง นายต้องไปให้ได้นะ ถ้าไม่ไปฉันจะถือว่านายยังชอบด็อกซอนอยู่” แท็กพูดด้วยรอยยิ้มอันสดใส
จองฮวันได้แต่ยิ้มตอบรับ ทั้งที่ใจเขาในเวลานั้น ถ้ากำลังขับเครื่องบินรบอยู่คงตัดสินใจหักหัวเครื่องบินโหม่งลาโลกไปแล้ว
ถึงวันที่นัดกัน ด็อกซอนเดินเปิดประตูบ้านออกมา เป็นเวลาที่จองฮวันกำลังก้มผูกเชือกรองเท้าอยู่หน้าบ้าน
“ไปรถฉันเลยสิ”
คำพูดที่ดูเหมือนง่ายๆ ไม่มีอะไร แต่เป็นคำพูดที่จองฮวันถึงกับต้องเตรียมตัวพูดหน้ากระจก ก่อนที่จะแต่งตัวและออกมายืนรอหน้าบ้าน เงี่ยหูฟัง รอจังหวะ ที่ด็อกซอนจะเปิดประตูบ้าน เพื่อรีบก้มผูกเชือกรองเท้าอย่างที่เขาเคยทำ Timing ที่เขากำหนดขึ้นเองทุกเช้าเมื่อ 6 ปีก่อน
ด็อกซอนเธอไม่เคยคิดเลยสินะ ผู้ชายบ้าที่ไหน จะออกมาผูกเชือกรองเท้าหน้าบ้านได้ทุกวัน ทำไมไม่ผูกในบ้านให้เรียบร้อย แล้วผู้ชายที่ผูกเชือกรองเท้าได้แน่นมากขนาดที่เคยผูกให้ชเวแท็กแล้วไม่กล้าแกะออกเลย ทำไมต้องผูกเชือกรองเท้าใหม่ทุกวัน
“ไปรถฉันสิ” จองฮวันพยายามพูดกับด็อกซอนให้เป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ในเวลานั้น ด็อกซอนตอบรับและขึ้นรถออกไปพร้อมกับจองฮวัน
ในรถ..พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกัน จองฮวันบอกให้ด็อกซอนคาดเข็มขัด และทำลายความเงียบด้วยการบอกให้ด็อกซอนเปิดเพลงจากเทปในลิ้นชัก
ทันทีที่ด็อกซอนเปิดลิ้นชักออก จองฮวันก็รู้สึกใจหาย อ๊ะ เขาลืมอะไรไปบางอย่าง..ปกติเขาจะเก็บแหวนเจ้าสาวเอาไว้ในนั้นนี่นา ทำไมวันนี้เขาถึงเอามันมาไว้ในกระเป๋าเสื้อแทนล่ะ
หรือเป็นเพราะชะตา พวกเราไม่ใช่คู่กันอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ฉันเอาแหวนไว้ในนั้นแล้วด็อกซอนถามถึง บางทีฉันอาจจะสารภาพรักออกไปก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ..จองฮวันได้แต่แอบคิดในใจ ขณะที่แอบเหลือบมองด็อกซอนเลือกเทปเพลงในลิ้นชักใต้คอนโซลออกมาเปิดฟัง
หลังจากนั้น จองฮวันเลือกที่จะชวนคุย ชวนทะเลาะกับด็อกซอน เพื่อย้ำให้ความเป็นเพื่อนชัดเจนยิ่งขึ้น วันนี้ถึงเวลาที่เขาต้องตัดใจจากเพื่อนที่เขาแอบรักมาตลอด 6 ปีอย่างจริงจังเสียทีสินะ
ณ ร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่งในซังมุนดง
เพื่อนทั้ง 4 มาพบกันตามคำนัดหมาย โดยที่คนนัดยังไม่มาเนื่องจากติดแข่งขันพาดุก บทสนทนาของพวกเขาเป็นไปอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนสนิท
ระหว่างนั้น..ด็อกซอนหันไปมองที่ประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า จองฮวันเข้าใจดี..อ่า พวกเขาสองคนสารภาพรักกันแล้วนี่ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ด็อกซอนจะนั่งรอคอยการมาของคนที่เธอรัก
ปิ๊บปิ๊บ!..เสียงเพจเจอร์ของจองฮวันดังขึ้น เขาก้มลงเปิดดูข้อความ ดีเหมือนกันไม่ต้องทนนั่งดูด็อกซอนที่กำลังว้าวุ่นใจ รีบขอตัวไปหาโทรศัพท์เพื่อฟังข้อความเสียงที่มีคนฝากไว้
หลังจากฟังข้อความเสียงทางโทรศัพท์แล้ว จองฮวันเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจเหมือนกำลังคิด ตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ดงรยงนึกถึงเรื่องแหวนที่เคยพูดกับจองฮวันไว้ได้พอดี
“เฮ้ย..จองพัลเรื่องแหวนที่ฉันเคยถามนายไว้ จำได้มั้ย” ดงรยงทวงถาม
จองฮวันควักแหวนออกมา ก้มมองกล่องใส่แหวนอยู่ครู่นึง และเปิดมันออกมา ด้านในเป็นแหวนที่ระลึกนักบิน
“ด็อกซอนอ่า” จองฮวันตัดสินใจเรียกด็อกซอนและวางกล่องแหวนไว้บนโต๊ะหันแหวนไปที่เธอ ด็อกซอนจ้องมองแหวนในกล่องด้วยสายตาสงสัย
จองฮวันสืบสายตาจากกล่องมาที่ด็อกซอนก่อนจะพูดประโยคแรกออกมา “ฉันอยากจะให้สิ่งนี้กับเธอตอนพวกเรียนจบ..แต่ฉันอยากเอาให้เธอตอนนี้” ด็อกซอนยังคงจ้องมองจองฮวันด้วยสายตาสงสัย รวมทั้งซอนอูและดงรยงเอง ต่างก็สงสัยกับสิ่งที่จองฮวันกำลังกระทำอยู่ตรงหน้า
“ฉันชอบเธอ” จองฮวันบรรจงพูดสารภาพรักออกมา
นัยน์ตาด็อกซอนเบิกโพรง จ้องมองจองฮวันแทบจะไม่กระพริบตาและไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เธอกำลังได้ยินอยู่ตรงหน้า เธอกำลังตะลึงงัน
“ฉันบอกว่าชอบเธอไง” จองฮวันพูดย้ำช้าๆ และชัดๆ อีกครั้งหนึ่ง
“ย๊า..เธอรู้มั้ยว่าฉันทำอะไรลงไปเพราะเธอบ้าง?” จองฮวันพูดออกไปพลางนึกในใจถึงเรื่องในอดีตที่ตัวเองเคยทำให้กับด็อกซอน
“ฉันรอเธอหน้าบ้านเป็นชั่วโมง เพื่อที่จะรอไปโรงเรียนพร้อมกับเธอ ตอนเธอไปห้องสมุดอ่านหนังสือ ฉันก็เป็นห่วงเธอซะจนนอนไม่หลับ ได้แต่สงสัยว่าทำไมเธอถึงได้กลับช้าจัง หรือว่าเธอจะหลับไปแล้ว เธอเป็นคนเดียวนะ ที่ทำให้ฉันกังวลใจ”
จองฮวันค่อยๆ เผยความในใจที่ปิดบังเอาไว้กว่า 6 ปีออกมาอย่างช้าๆ ทีละถ้อยคำ ทีละประโยค
“มันพูดจริงเหรอเนี่ย” ดงรยงเผยอปากกระซิบถามซอนอูเบาๆ
“เงียบไปก่อนเลย” ซอนอูตอบไปแบบไม่มีเสียงและกลืนน้ำลายเอื้อก เขาเองก็กำลังสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้าเช่นกัน
“ตอนเราบังเอิญเจอกันบนรถเมล์ ตอนที่เราไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ตอนที่เธอให้ของขวัญวันเกิดกับฉัน” ถึงประโยคนี้จองฮวันเหลือบสายตาขึ้นย้อนนึกไปถึงความรู้สึกสุขจนล้นใจในตอนนั้นจนต้องยิ้มออกมาก่อนจะพูดต่อ
“ฉันแทบบ้า เพราะมีความสุขมากจริงๆ”
ด็อกซอนได้ยินประโยคนี้ถึงกับต้องอมยิ้มเพราะตอนนั้นเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเขา
“เรื่องจริงแน่เลย” ดงรยงยังคงหาทางกระซิบสื่อสารกับซอนอูต่อ
คราวนี้ซอนอูไม่ตอบ ได้แต่ถลึงตาใส่เป็นสัญญาณให้อยู่เงียบๆ ก่อน ตอนนี้ซอนอูที่นั่งอยู่ข้างจองฮวันแทบจะทำตัวเป็นหินไปแล้ว
“ฉันอยากจะเจอเธอมากกว่าวันละสิบสอบครั้งได้
ฉันมีความสุขที่ได้เจอเธอ” จองฮวันยังคงพรั่งพรูความในใจออกมาไม่หยุด
ด็อกซอนมองต่ำลง นึกย้อนกลับไปถึงอดีตยามที่เธอเองก็มีความสุขเมื่อได้เจอกับจองฮวันแล้วก็อมยิ้มไปกับความทรงจำนั้น
“ฉันอยากจะบอกกับเธอมานานแล้ว” จองฮวันพูดพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของด็อกซอนก่อนจะพูดประโยคสำคัญ ด็อกซอนมองสบตากลับไป ตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาจะพูดต่อ
“ฉันชอบเธอจริงๆ ..ซารางแฮ”
จองฮวันปิดท้ายการบอกรักในครั้งนี้ด้วยคำว่าฉันรักเธอ ถึงจะพูดด้วยหน้าตานิ่ง จริงจัง แต่หัวใจของเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย
ตอนนี้ด็อกซอนได้แต่อมยิ้มไปกับสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน ส่วนดงรยงและซอนอูยังคงนั่งงงกับสถานการณ์ตรงหน้า นี่มันเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่นกันแน่เนี่ย
เมื่อจบคำสารภาพรัก จองฮวันสูดลมหายใจก่อนหนึ่งครั้งก่อนจะหันมาหาดงรยงแล้วถามว่า
“พอใจหรือยัง?”
“พอใจอะไรล่ะ” ดงรยงได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก นี่ฉันต้องพอใจเรื่องอะไรกันล่ะ
“นี่คือความปรารถนาของนายไง” จองฮวันตอบกลับไปทันควัน
“ความปรารถนาอะไรว่ะ” ดงรยงยังงงไม่เลิก
ถึงตอนนี้ซอนอูดูจะเข้าใจแล้วเขาอ้าปาก อ๋อ มองหน้าดงรยงที่เพิ่งจะเข้าใจสถานการณ์เช่นกัน
“อ่า..ตกใจหมดเลย” ดงรยงพูดไปพลางตบมือฉาด
“ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงนะเนี่ย ไอ้บ้านี่!” ซอนอูได้เปิดปากพูดครั้งแรกหลังจากนั่งงงอยู่นาน
“ฉันตกใจจริงๆ นะเนี่ย” ดงรยงยังโวยไม่เลิก
“เธอก็ถูกหลอกใช่มั้ย?” ซอนอูรีบหันไปถามด็อกซอนที่นั่งเยื้องฝั่งตรงข้ามกับเขา
ด็อกซอนหันมาหา และหัวเราะแหะๆ แต่ในใจของเธอตอนนั้นแทบจะระเบิดออกมาแล้ว นี่มันเรื่องล้อเล่นจริงเหรอ ที่เขาพูดมาทั้งหมด ฉันเองก็รู้สึกอย่างนั้นนะ
“นี่มันผู้เล่นตัวจริงนี่หว่า” ซอนอูแอบชื่นชมจองฮวัน
แต่นี่ไม่ใช่เกม จะเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเรื่องจริง จองฮวันเท่านั้นที่จะตอบได้
จองฮวันอมยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสองก่อนที่จะหันหน้ากลับมายังด็อกซอนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง คราวนี้เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาเธออย่างมีความหมาย ดวงตาเปล่งประกายขึ้น ก่อนจะขยับเอ่ยปากเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา
“ด็อกซอนอ่า..
ทั้งหมดที่ฉันพูดกับเธอเมื่อกี้ ฉันไม่ได้ล้อเล่น
ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เธอล่ะ ด็อกซอน เธอรู้สึกยังไงกับฉัน”
ได้ยินคำถามนี้เข้าไป ทั่วทั้งร่างกายของด็อกซอนนิ่งงัน มีเพียงดวงตาที่เบิกโพรงขึ้น ไม่รู้จะทำเช่นไรเมื่อถูกผู้ชายที่เธอแอบหลงรักมาตลอดสารภาพรักต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ คำแรกที่ตอบกลับคำสารภาพรักอันสุดซึ้งของจองฮวันได้ คือ
“ย๊า!”
นี่เป็นเพียงคำเดียวที่ด็อกซอนสามารถเปล่งออกมาได้ในขณะนั้น เพราะหลังจากนั้นเธอก็มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาพรั่งพรูแทนคำตอบ คำพูดที่เธออยากได้ยินมาตั้งแต่ 6 ปีที่แล้ว จองฮวันทำไมนายถึงเพิ่งมาพูดเอาป่านนี้นะ ตาบ้านี่
จองฮวันได้แต่อมยิ้มตาหยี แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ผู้หญิงที่เขาเพิ่งสารภาพรักไปอย่างแผ่วเบา
ดงรยงและซอนอู นั่งนิ่ง งงหนักกว่าเดิม จองฮวันนี่นายจะเอายังไงกันแน่ แล้วนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย ทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากัน แล้วสรุปกันได้พร้อมกันว่านี่มันคือเรื่องจริง มันคือความในใจของเพื่อนทั้งสองที่เพิ่งเปิดเผยไปเมื่อกี้นี้
“นี่จริงจังว่ะ” ซอนอูตาโตขยับปากเสียงเบาบอกดงรยง
ดงรยงก็คิดตรงกัน แต่ตอนนี้ทั้งโต๊ะเงียบงัน มีแต่ด็อกซอนที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“ย๊า! จองพัลของเรานี่มันโรแมนติกเหมือนกันนี่หว่า” ดงรยงทำลายความเงียบด้วยการเริ่มแซวจองฮวัน
ดงรยงและซอนอู ต่างก็พากันแซวทั้งสองคนอย่างออกรส แล้วบ่นเสียดาย
“นี่แท็กมันพลาดแล้ว..อดเห็นอะไรดีๆ แบบนี้เลย นี่ด็อกซอนเธอรู้มั้ย..แท็กมันเคยแอบชอบเธอด้วยนะ แต่ไม่รู้ทำไมมันดันไม่กล้าสารภาพซะงั้น” ดงยรงย้อนอดีตที่คิดว่าไม่วันเป็นไปได้แล้วให้ด็อกซอนฟัง
ด็อกซอนและจองฮวันไม่ได้ตอบอะไร ทั้งคู่ได้แต่มองหน้าและยิ้มให้แก่กันอย่างหวานชื่น
[ยังไม่จบ]
อ่านต่อ [Reply1988] ตอนจบ ฉบับพิเศษ “รักนี้ไม่ใช่แค่ฝัน” Part 2/2 (ตอนจบ)
อ่านจบ ไปเมาท์ต่อกันได้ที่ facebook KZabs ลิงค์ Reply1988 ตอนจบฉบับใหม่นี้: http://bit.ly/34feJ2d
ติดตาม Content เนื้อหาดีๆ จาก KZabs ได้ 4 ช่องทาง
*ไม่อนุญาตให้คัดลอกบทความไปเผยแพร่ แต่สามารถแชร์ไปได้เลยค่ะ
